ŻYCIE Z GORSETEM

Cześć !
Co tam u was słychać? Kiedy zaczynacie ferie?  
Dzisiaj chce wam krótko opowiedzieć jak mi się żyło z moim ''przyjacielem" o imieniu Gorset.
Minęło kilka dni i poszłam po odbiór gorsetu. Wyglądał on właśnie tak ;

Na początku trochę się roześmiałam jak to na siebie założyłam. Wyglądałam jak taki chodzący robot  ;).

                                                                                                

Jak widzicie na zdjęciu, są wycięte takie dziurki. Jest to specjalnie zrobione, ponieważ przy następnej wizycie ( czyi za ok, 2-3 miesiące) zostaną one wypełnione piankami, które będą dawały większy ucisk na wypukłe miejsca. Wszystko było fajnie dopóki nie usłyszałam jednego zdania od doktora : Musisz go nosić 21 godz na dobę !!! Powiedział, że tylko do mycia mogę go zdjąć. Wpadłam w panikę, płakałam cały czas. Krzyczałam, że nigdy w tym nie pójdę do szkoły. To było straszne. Mamie oczywiście nie dało się tego przetłumaczyć!! Ona wiedziała co ja czuję, gdyż sama przed laty też nosiła gorset, ale „zaciskała zęby”wiedziała także że to zdrowie moje jest najważniejsze. 

  Nawet nie mogłam dyskutować. Natomiast tata był temu przeciwny tak samo jak ja !! Te 3h, które miały być bez gorsetu były przeznaczone na higienę osobistą, i na ćwiczenia. 

Byłam tym wszystkim przerażona...Musiałam zrezygnować z rzeczy, które sprawiały mi przyjemność. Ale cóż!!Razem z tatą nie miałam siły przebicia,,,, ­ z mamą się nie dyskutuję ;)

Idąc w gorsecie do szkoły nie było tak strasznie jak sobie wyobrażałam .Mama mi długo

tłumaczyła... Jak mam poruszać się gorsecie, rozmawiała także z moimi nauczycielami a oni z

uczniami, by mnie nie popychali w szkole, nie naśmiewali się itd., że to dla mojego zdrowia. Po

pewnym czasie wszyscy się już przyzwyczaili, nawet sami do mnie podchodzili by się podpisać na gorsecie, To było zabawne ;)     

 Kiedy przychodziłam do domu miałam bardzo duże odciski. 

 Płakałam z bólu. Początki były bardzo ciężkie: dla mojej psychiki jak również dla mojego organizmu. W niektórych miejscach miałam aż siniaki, ale Pan doktor trzymał się twierdzenia, że tak jest i tak być musi. Musiałam to zaakceptować.